Gazteak ginen. Uste genuen baino askoz gazteagoak. Bizitzaren udaberrian beste udaberri bikain bat
eskaintzen zigun historiak: demokrazia. Egia esan, horren kontzeptu potoloaren
mugez eta ezaugarriez ez ginen jabetzen, baina guri bost! Urte gutxian, atzerritik
etorritako pelikuletan amestutako lilurak gurean zeuden: antzerki alternatiboa,
rock & rolla, kantautoreak, paradisu artifizialak, liburu debekatuak,
manifestazioak eta alajaina: hauteskundeak ere bai. Inguratzen gintuen letra-zopa
zorabiatzeko modukoa zen. Egunero agertzen zen pintadaren bat edo kartelen bat
alderdi berri batek sinatuta. Jabetzen ginenerako bazen beste zatiketa bat, alderdiaren
kinta-esentzia aldarrikatuz.
Izan ere, garai mugikor haietan ez zen arrotza izaten buruzagien aurpegiak
siglaz aldatuz ikustea. Euskadiko Ezkerrako hasierako mitin batean, esaterako,
Periko Solabarriaren eta Rosa Olivaresen hitzaldi sutsuak entzuteko aukera izan
genuen. Handik gutxira, bilerak, karteladak eta pankartak eguneroko behar
bihurtu ziren, gaztetan bakarrik eskaintzen den eskuzabaltasunez.
Trantsizioko lehenengo urteak zeharkako ekimenenak ziren. Gureak onenak
ziren, nola ez, baina gero hor zeuden ikasleen asanbladak, Lemoizen aurkako
manifestaldiak edo auzo elkarteak, gainontzeko militanteekin moldatzeko. Etsai
komunaren kontra dena zen errazago. Baina bozketaz bozketa bakoitzaren indarrak
agerian geratu ziren. Ezker abertzalean Herri Batasunak eskuratu zuen tartaren
zatirik handiena. Bere mezua ezin garbiagoa zen: Espainiako demokrazia gezur
hutsa da eta Euskal Herrian ez da trantsiziorik izan. Gerran gaude eta hau
bukatzeko era bakarra autodeterminazioa bermatuko duen negoziazioa izango da.
Bitartean Euskadiko Ezkerrak Gernikako estatutua babestu ez ezik, ETA (pm)ren
desegitea bultzatzen zuen. Kalean “Brianen Bizitza” filmean horren fin islatzen
diren egoerak gurean ere gertatu ziren:
_ Gu gara Juduen Batasuna, zeintzuk dira gure etsaiak?
_ Erromatarrak, jakina.
_ Ez memelo hori, Juduen Herri Frontekoak dira!
Guretzat haiek “baturroak” ziren eta haientzat gu “gorrak”. Haien goitizena
berez azaltzen da. Gurearen azalpena siglatan datza (E.E.) eta norbaitek
aurpegiratu zidana: “Herriaren oihua entzun nahi ez duzuelako”.
Salbuespenak
salbuespen, denak ginen oso gazteak eta guztiz trebatugabeak. Politikan esperientzien bila sartzen ginen eta
praktikan teorian baino askoz interesatuago geunden. Denboraren poderioz sorburuko
Euskadiko Ezkerra desagertu zen, baina ez gure gizartean hark zuen esparrua. Oraingo Ezker Abertzalea hainbat
instituziotan dago bortxakeria aldera utzita. Badirudi, aldiz, batzuek nahiago luketela hura iraganera itzultzea (bai,
Otegirekin gertatu denaz ari naiz).
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina