HEMENGOA IZATEAZ HARRO?

Autoko irratian entzun eta nire burua bueltaka hasi. “Hemengoa izateaz harro zaude? Ba hemengo esnea erosi”... gero traineru izeneko marka aipatu zuten (dohain aipatuko ez dudana) “hemen bertan prozesu guztia egiten duen esne bakarra” dela baieztatuz. “Me llamo Earl” telesaioko protagonistak erakusten duen keinu pentsakorra eratu zitzaidan aurpegian.

Horrelako iragarki bat egiteko , ziur aski merkatu-azterketa sakon bat egingo zuten. Horrelaxe jakingo zuten euskal kontsumitzaileen gustua zein den eta -jakina- bertakoa izateko harrotasun maila zer handia den ere.

Jainko maitea! Segidan nire burua zalantza-ontzi bihurtu zen: banago ni hemengoa izateaz behar beste harro?  

Maite dut nire sorterria, bai, baina horrek ez nau “harrokeriara” eramaten. Areago, nire lurrarekiko maitasunak kritikarako eta errefuserako lekurik ere badauka. Jakina denez, ez dago minik gabeko benetako maitasunik.

Esnea erosteko orduan OCU kontsumitzaileen erakundeko kalitate azterketez fidatu nahiago dut. Marka onenen zerrendan eskaintza onak izanez gero... tira, bertokoa nahiago, baina bestela, berdin dit kalitatea nongoa den... (gaizki egiten ari ote naiz?) . Baina esneaz aparte, bertokoa “edaten” al dut? Ikerketa arin bat egin ondoren nahiko emaitza eskasak lortu nituen: literaturan, antzerkian, zinean, telebistan, musikan... arlo hauetan guztietan zabalik nago hemengo harribitxiak bilatzeko, batzuetan aurkitzen ditut, baina zintzo izateko, kanpoko produktuek argi eta garbi irabazten dute lehia honetan. Agian elikadura atalean nire “bertokotasun” maila nabarmen igotzen da (okela, arraina eta barazkiak, normalean, bertokoak nahiago ditut,) baina janzteko orduan beldur naiz ez ote den Asia nagusi izango... Kirolari dagokionez, Athleticzale amorratua izanik, ez litzaidake inportako filosofia pixka bat gehiago zabaltzea... gure anaia katalanen bat fitxatu ahal izateko adibidez, (behin frantziar jokalari bat sartzeko bidea lortuta, zergatik ez?).

Honelako gogoetan murgilduta nengoelarik, irratiko (Eusko Irratia, hori bai) albistegietan berriro ere “harrotasun” hitza agertu zen: “Barak Obamak, Estatu Batuetako presidenteak, Angela Merkel, agintari alemanaren jarreraz harro sentitzen dela adierazi du. Errefuxiatuen krisian historiak arrazoia emango diola esan du. Bestetik, Europa eta Amerikako Estatu Batuen artekoMerkataritza eta Inbertsiorako Hitzarmena lehenbailehen gauzatzekoahaleginak eskatu ditu”.

Mmmm... interesgarria. Bost minutuko tartean harrotasuna bi aldiz erabili da eta biak -susmoa dut- nolabaiteko “motoak” saltzeko.

Baina agian,  gaizki pentsatzeko joera daukadalako idatzi dut hau guztia. Bai iragarkiak, bai Obamak egiatan esan nahi dutena hau da: Hemengoa (lur planetakoa) izateaz harro izanez gero, esne txarra aldera utzi eta gizaki guztiontzako mundu hobeagoa izateko lan egin beharko dugu. Inork ez lukeelako bere jaioterriaz harro egon behar, lotsatzeko moduko mundu batean jaioa bada.

Euskarak oso ondo ezberdintzen ditu harrotasuna eta harrokeria. Nire uste makalean, merezi ez dugun zerbaitengatik harro izateak (lekuren batean jaiotzeagatik esate baterako) harroputz bilakatzen gaitu. Jaiotzean sorterria zein dugun baino, alde egitean gure ingurua hobetzeko zer egin dugun izan beharko luke harrotasunerako gaia.

Berdin dio zer esne mota edaten den.