Ceaucescu eta bere emaztea |
Errumaniara egin nuen bidaia 1984. urtean. Ceaucescu
zegoen boterean eta kazetarientzako txangoa izan zen hura, ustez sistemaren
onurak erakusteko. Benetako herrialde komunista nolakoa zen ikusteko aukera
izan nuen eta egia esan etsipen galanta eragin zidan. Jendeak guztiz beldurtua
zirudien. Inor ez zen inorekin fidatzen eta eskupekoak nagusi ziren bizitzaren
arlo guztietan. Bidaiako gidaria, gazteleraz ederki egiten zuen neska atsegin
bat, honela aritu zitzaigun:
- Alderdi komunista da hemen agintzen duena. Horrela
gobernuan prestatuenak bakarrik daudela bermatzen da.
Orduko Robertok, gaur egungoa baino are babaloreagoak,
honela galdetu zion:
- Eta nola dakizue zeintzuk diren prestatuenak?
- Edonon,
prestatuenak notarik altuenak lortzen dituztenak dira -esan zidan samurtasun
punta batez-.
Zenbait egun geroxeago ikusi egin nituen. Sibiu hiriko
hotel batean, inork janzten ez zituen trajeak jantziz, tabako iparramerikarra
erretzen eta Pink Floyden musika entzuten. Alderdi Komunistaren Batzar Nagusia
zen, klaseko ikastunentzat bakarrik.
Urte gutxitan “larjakin” horiek amildegiraino eramango
zuten haien herria. “Jantzien” erregimena ustelkeriaren erresuma besterik ez
zen.
Askotan datorkit burura hori guztia inor “teknikarien”
gobernuen alde mintzatzen entzuten dudanean. Hitler-ek berak, bere “Mein Kampf”
panfletoan demokrazia parlamentarioari leporatzen zizkion bere herriaren
hondamen guztiak. (Bide batez, eskola guztietan irakurri beharko lukete,
benetan ari naiz).
Politikaria, gutxien baloratua den lanbidea da gurean.
Kontsumitzailea Ikertzeko Sozietateak (GFK) iaz nazioartean egindako inkestaren
arabera, Espainian gainerako herrialdeetan baino onarpen txikiagoa dute (% 11).
Estatu Batuetan, esate baterako, gutxien balioetsitakoen artean daude baita
ere, baina populazioaren % 23ren
babesarekin.
Gure klase politikoaren kontra edozein basakeria esatea,
“cool”ena bihurtu zaigu. Orrialde hauetan Alberto Vázquez-Figueroa idazleari
berriki irakurtzen genion: “Gaurko politikarien txarrena ez da lapurtzen
dutena, baizik eta lapurtua, egin duten gaiztakeriaren ehunena dela”,
“horietako asko herriko plazan urkatu behar lituzkete” bukatzen zuen. Ez da
salbuespen bitxia. Sare sozialetatik hedatzen diren mezuetan, eguneroko kontua
da ordezkarien kontrako harrikada. Normalean ez da bereizten batzuen eta
besteen artean, eta azkenik, geratzen den konklusioa antzekoa da: Politikariak
gaizkileak dira eta gertatzen ari denaren errudunak. Hainbestekoa da sortu den
kontrako giroa ezen bertoko alderdiko agintariren bati politikarien aurkako
hitzak entzun dizkiogun, munduko gauzarik zentzuzkoena izango balitz bezala.
Ez naiz ni izango, ez eta hurrik eman ere, politika dela
medio poltsikoak bete direnen defendatzailea, baina historian zehar zerbait
ikasi badugu honako hau izan liteke: hiritarrek aukeratu dituzten politikarien
alternatiba, beste zenbait boterek jarritakoak dira. Populismoa eta
“teknokrazia” totalitarismoaren lagun minak izaten dira eta nagusi egiten
direnean txantxak errotik erauzten dira.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina