Bizitzaren gertaerarik funtsezkoenak, astearte arrunt batean gertatu ohi dira, |
“El pez Gordo” izeneko pelikulan entzun
zuen behin esaldi hura eta betiko tinko geratu zen bere burmuinean. “Bizitzaren
gertaerarik funtsezkoenak, astearte arrunt batean gertatu ohi dira,
arratsaldeko lauretan”.
Egunero bezala, ohetik altxatu bezain pronto horrelako urrutiko esanak martxan
jarri ziren bere baitan. Amarena lehenengo, agindua eta fereka bere hizkeran
bateratuz, egiatan bere alboan egongo bailitzan: “Altxa zaitez laztana, berehala
egiten ez baduzu, gero askoz gehiago kostako zaizu”. Aurpegia garbitzeko
ohitura aspaldian galduta bazuen ere, konketaren irudiak berak berriro
zekarkion amaren hizkera: “Katakumeak bezala egiten duzu, maite, aurpegia ganoraz
garbitu behar da, bestela ez zara ongi esnatuko”. Bizarra kentzean, ordea,
aitaren gomendioak errepikatzen ziren: “Ez duzu horrenbeste xaboi erabili behar,
ume, inportanteena ez da xaboia, aitzurra ongi mugitzea baizik” , “kontuz ibili
lepoan, ebaki gehienak hor egiten dira eta”.
Janzterakoan, sarri bururatzen zitzaion bere haurtzaroko maisu bati entzundako
esamoldea: “Oinetatik hasi eta gora janzten diren gizonezkoak izan behar duzue...”.
Zer esan nahi du horrek? Ba al da prakak oinetatik hasi eta gora janzten ez dituen
gizonik? Gizarte basatiengandik urruntzeko era al da? Txilaba edo sotana janzten
dutenengandik?... Egun hauetako batean interneten kontsulta egin behar.
Bere disko gogorrean grabatuak ziren ahots horiez guztiez ahazteko asmoz,
irratia piztu zuen. Gertaera odoltsuren bat, sutan dagoen herrialderen bat,
kiroletan lortutako zerbait, ekonomian galdutako beste zerbait, eguraldi
aldakorra, horren aldakorra ez den bertako politika... elkarrizketa. Gosaria
hartzen zuen bitartean politikarien ordua zen. Ezinbestean, aitak gustuko zuen
txiste txarraz gogoratzen zen: “Politika erabat zakarra da, begiratu, gure ama
bizitzan daukagun maitasunik politena da eta ostera, ama politikoa...”.
Buruan betiko geratzen zaizkigun zenbait iruzkin, askotan ikastearekin
lotuta egon ohi dira. Agian horregatik, autoan zebilela, bere autoeskolako
agindu eta gomendioez oroitzen zen. “Adi motorrari, bere hotsak esango baitizu
noiz aldatu beharko duzun martxaz”, “ohitu zaitez keinukariak erabiltzen,
berdin dio atzealdetik kotxerik datorren ala ez, ohitura hartuz gero era
automatikoan egingo duzu beti”...
Hitzak, hitzak, hitzak. Zergatik batzuk erantsita geratzen dira buruan
betiko eta beste batzuk, gehienak, haizearekin batera galtzen dira? Liburuetan,
pelikuletan, aitzinean galdutako elkarrizketaren batean entzundako hitzak,
gutxien espero duzunean azaltzen zaizkizu laguntzeko, mehatxu egiteko,
aholkatzeko, dena pikutara bidaltzeko...
Egun hartan ez zuen lanera joan behar. Kotxea aparkatu eta gero hirian ibili
zen pasieran noraezean. Tranbiako errailaren gainetik pasatzean bere aitonaren
hitzak entzun zituen nonbait: “nire garaian tranbia zegoen Bilbon, baina kendu
zuten, horrenbeste trafikorekin arriskutsua bihurtu zelako”...
Bere gustuko taberna zahar batean, gogo handirik gabe mokadu bat egin
eta gero arnasa hartu zuen. Klinikara abiatu behar behingoz. Bere pausoek
bihotz-taupadekin bat egin zuten eta bere buru-biltokitik beste aspaldiko esan
bat sortu zen, honako hau, Woody Allenena: “Esan ahal dizuten gauzarik politena
ez da ‘maite zaitut’, ‘onbera da’ baizik”. Arratsaldeko lauretan zeukan
hitzordua.
Asteartea zen.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina