2014(e)ko otsailaren 11(a), asteartea

PHILIPEN HERIOTZEAN



Philip Seymour Hoffman


Heriotzak erretratuen begiradak aldatzen ditu. Philip Seymour Hoffmanen begietan nolabaiteko tristura izpia agertu da egun batetik bestera. Orain dela hiru aste, argazki berak beste era bateko mezuak bidaltzen zizkigun: “Oso nekatuta nago horren filmatze gogorra igaro ondoren” edota “noiz amaituko ote da prentsaurreko astun hau!”, baina bat-batean, begi urdin horietan etsipenaren seinaleak atzeman nahi ditugu.

Besteen heriotzak beti gurearen aukerak erakusten dizkigu. Istripu larri baten ondorioz hildakoen berri daukagunean, egunkarian eskelak gainbegiratzean, inguratzen gaituenetako norbait zendu denean, gure azkena zer-nolakoa izan daitekeen agertzen zaigu.

Denok dakigu gure txanda helduko zaigula, baina bada, jakina, inork nahi ez duen bukaerarik. Izan ere, ez dira ezohikoak nolabaiteko azalpena eman nahi duten iruzkinak: “gizagaixoa, ez zuen bere burua batere zaintzen”, “oso estresatua zebilen azken bolada honetan”, “sindrome bipolarra omen zeukan, bere buruaz beste egitea liberazioa izan da harentzat”... horrelako gezurtxoekin zoritxarreko heriotza baten mamua urrundu nahi genuke, nahiz eta, azken batean, denok dakigun, inor ez dagoela horrelako zerbait jasatetik salbu.

Baina Seymour Hoffmanen tankerako kasuek erabat hutsik uzten gaituzte. Zoriontsu izateko behar den guztia zeukan antza: bere gustuko lan bat, kritikarien iritziz lehen mailakoen artean egotea, neskalaguna eta hiru seme-alaba txiki, bizimodu itzela eramateko beste diru...
Milaka gizakiren ametsaren jabe izan ondoren, etsipenaren eta zorigaitzaren mezua bidaltzen digu, “ez dago ezer zure ahalegina merezi duenik” esango baligu bezala.

Batek imajina zezakeen aktorea bere papera lantzen, Truman Capote edo musikari klasiko baten nortasuna hausnartzen, ispilu aurrean keinu hau edo bestea lantzen. Ez dira gutxi
bidean geratzen direnak, pelikula pare bat egin ondoren porrot egiten dutenak...
Philip Seymour Hoffmanen kasua oso talde murritz batena da. Bazuen, 46 urterekin,  aparteko filmen zerrenda, publikoaren esker ona, bere etorkizuneko pertsonaiak hautatzeko aukera..., baina zeinek irudika zezakeen “urrezko sekundarioa”, gamelu baten bila dosi baten atzetik?        
Zer dela eta Philip? Zer ezkutatzen da orain horren goibel agertzen zaizkigun begi horietan? Ba al zeneukan ezkutatu ezin zenuen penarik? “Zaldia” al zen lasaitasuna ematen zizun gauza bakarra? Aurreregi joan al zinen gauza berriak probatzeko grinan? Heroina izan al zen zure arazo guztietarako irtenbidea?
“Papelinak saltzen zizkioten trafikatzaileen atzetik dabil polizia orain. Mendebaldeko kostaldean oso hilgarria izan den heroina bera izan baitzitekeen, Mexikon barrena Kolonbiatik ekarritako droga”. Hori da zure heriotzaren berri eman zidan artikuluaren azken lerroek ziotena. Bada beste datu bat aipatzeko modukoa. Orain Estatu Batuetan heroina papela bat sekula baino merkeago lor daiteke. Beste edozein lasaigarri legezko baino merkeago. New Yorken 6 dolarren truke eskuratzen dira dosiak, eta jakina, inolako osasun-kontrolik gabe.
Baina ziur aski arazoaren eragilea ez da, Hollywoodeko pelikuletan ohi denez, “gaizkiaren indarra”. Zu bezalako “irabazle” batek horrelako zerbait “nahita” egitea pentsaezina al da ba? Badago zerbait zure begirada horretan, azalpen sakonagoen bila garamatzana.

iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina