Philip Seymour Hoffman |
Heriotzak erretratuen
begiradak aldatzen ditu. Philip Seymour Hoffmanen begietan nolabaiteko tristura
izpia agertu da egun batetik bestera. Orain dela hiru aste, argazki berak beste
era bateko mezuak bidaltzen zizkigun: “Oso nekatuta nago horren filmatze
gogorra igaro ondoren” edota “noiz amaituko ote da prentsaurreko astun hau!”,
baina bat-batean, begi urdin horietan etsipenaren seinaleak atzeman nahi
ditugu.
Besteen heriotzak beti
gurearen aukerak erakusten dizkigu. Istripu larri baten ondorioz hildakoen berri
daukagunean, egunkarian eskelak gainbegiratzean, inguratzen gaituenetako
norbait zendu denean, gure azkena zer-nolakoa izan daitekeen agertzen zaigu.
Denok dakigu gure txanda
helduko zaigula, baina bada, jakina, inork nahi ez duen bukaerarik. Izan ere,
ez dira ezohikoak nolabaiteko azalpena eman nahi duten iruzkinak: “gizagaixoa,
ez zuen bere burua batere zaintzen”, “oso estresatua zebilen azken bolada
honetan”, “sindrome bipolarra omen zeukan, bere buruaz beste egitea liberazioa
izan da harentzat”... horrelako gezurtxoekin zoritxarreko heriotza baten mamua
urrundu nahi genuke, nahiz eta, azken batean, denok dakigun, inor ez dagoela horrelako
zerbait jasatetik salbu.
Baina Seymour Hoffmanen
tankerako kasuek erabat hutsik uzten gaituzte. Zoriontsu izateko behar den
guztia zeukan antza: bere gustuko lan bat, kritikarien iritziz lehen mailakoen
artean egotea, neskalaguna eta hiru seme-alaba txiki, bizimodu itzela eramateko
beste diru...
Milaka gizakiren ametsaren
jabe izan ondoren, etsipenaren eta zorigaitzaren mezua bidaltzen digu, “ez dago
ezer zure ahalegina merezi duenik” esango baligu bezala.
Batek imajina zezakeen
aktorea bere papera lantzen, Truman Capote edo musikari klasiko baten nortasuna
hausnartzen, ispilu aurrean keinu hau edo bestea lantzen. Ez dira gutxi
bidean geratzen direnak,
pelikula pare bat egin ondoren porrot egiten dutenak...
Philip Seymour Hoffmanen
kasua oso talde murritz batena da. Bazuen, 46 urterekin, aparteko filmen zerrenda, publikoaren esker
ona, bere etorkizuneko pertsonaiak hautatzeko aukera..., baina zeinek irudika
zezakeen “urrezko sekundarioa”, gamelu baten bila dosi baten atzetik?
Zer dela eta Philip? Zer ezkutatzen da orain
horren goibel agertzen zaizkigun begi horietan? Ba al zeneukan ezkutatu ezin
zenuen penarik? “Zaldia” al zen lasaitasuna ematen zizun gauza bakarra? Aurreregi
joan al zinen gauza berriak probatzeko grinan? Heroina izan al zen zure arazo
guztietarako irtenbidea?
“Papelinak saltzen zizkioten trafikatzaileen
atzetik dabil polizia orain. Mendebaldeko kostaldean oso hilgarria izan den
heroina bera izan baitzitekeen, Mexikon barrena Kolonbiatik ekarritako droga”.
Hori da zure heriotzaren berri eman zidan artikuluaren azken lerroek ziotena. Bada
beste datu bat aipatzeko modukoa. Orain Estatu Batuetan heroina papela bat
sekula baino merkeago lor daiteke. Beste edozein lasaigarri legezko baino merkeago.
New Yorken 6 dolarren truke eskuratzen dira dosiak, eta jakina, inolako
osasun-kontrolik gabe.
Baina ziur aski arazoaren eragilea ez da,
Hollywoodeko pelikuletan ohi denez, “gaizkiaren indarra”. Zu bezalako
“irabazle” batek horrelako zerbait “nahita” egitea pentsaezina al da ba? Badago
zerbait zure begirada horretan, azalpen sakonagoen bila garamatzana.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina