Ellar Coltrane eta Lorelei Kinklater "Boyhood" pelikularen protagonistak |
Txikia zara. Mundu honetan zertarako zauden zure buruari
galdetu baino lehenago (askoz lehenago) eskolan sartu zaituzte. Ez duzu batere
gustuko. Orain arte zure bizimoduan ez zenuen erantzukizun izpirik sumatzen.
Egun batetik bestera behartua zaude goiz esnatzera, garaiz heltzera eta gauza asko
ulertzera. Inguratzen zaituztenak ez dira jada etxekoak, ez, orain ez dira denak horren atseginak.
Haurtzaroan zaude. Helduen mundua eredugarria da zuretzat. Hortik dator
maitasuna, agindua, laztana, errieta, segurtasuna... Horregatik behin eta
berriz zure buruari galdera berbera egiten diozu: zergatik helduek ez dute
egiten guri aholkatzen digutena? Haiek
edozein txorakeriagatik tematzen dira,
eta gero ez dituzte jasaten anai-arreben
artean ditugun lehiak. Haiek norekin ibiltzen garen ongi aukeratzeko adierazten
digute eta gero batere gustuko ez dugun jendearekin biltzen dira. Haiek drogak
ez hartzeko ohartarazten digute eta gero nahi beste edaten eta erretzen
dute…
Gaztetxoa zara.
Poliki-poliki hasi zara onartzen kontraesana gizaki guztion baitan dagoela.
Maitasuna bezala. Sexu-erakarpena bezala. Batzuetan nahiago zenuke ume-moko geratzea
betiko, jolasean aritzea zure lagunekin inongo ardurarik gabe, baina badago
zerbait izaki eder horietan gainditzen zaituena, ezinbestean erakartzen
zaituena, erronka bihurtzen dena, beste guztia baztertuta geratzeraino.
Nerabea zara. Munduari esan nahi diozu zeure nortasuna finko duzula eta
soberan dakizula zer nahi duzun. Horretarako esperientzia berriak bizitzeko
garaia heldu zaizulakoan zaude. Helduek ez dute huts egiten eta etengabe
jarraituko dute zure bidea zein den seinalatzen. Alferrik. Barru-barruan haiek
ez dute onartu nahi zure haurtzaroa bukatu dela. Hegan egiteko garaia da.
Gurasoa zara. Sekula egingo ez zenukeena egiten ari zara. Eredugarria izan
nahi duzu, baina ez duzu beti posible. Haurrak epaile bihurtuz doaz egunez
egun, eta zu, azken finean gizaki hutsa zara.
Richard Linklater-ek zuzendutako Boyhood izeneko
filmean mutil baten bizitzako lehenengo pausoak erakusten dira. Ia hiru orduko
metrajean, eszenak kateatzen dira oroitzapenek gure oroimenean egiten dutenaren
antzera. Auskalo zein ezkutuko zergatirengatik,
buruan dugun “edizio-mahaiak” bizi izan ditugun uneak hautatzen ditu
norberaren pelikula osatzearren.
Hamabi
urte behar izan dituzte pelikula burutzeko, zuzendariak aktoreen benetako
garapena agertzea nahi zuelako. Hala ere, hirurogeita bederatzi egunetan
bakarrik dago filmatua. Oso kritika onak eskuratu arren, zortzi kide geunden
zinean gaueko hamarretako emanaldian, estreinaldiaren
astean. Goizaldeko ordu batean
zineak inguru ilun eta bakarti batera
jaurti gintuen. Etxerako bidean, autobide hutsean nindoala, epaitzeko ordua
heldu zen: entretenigarria bai… batzuetan
dibertigarria ere bai… merezi du, bai.
Baina benetako epaia burkoak eman zidan. Aspaldiko partez gertatzen ez
zitzaidan miraria berriztu zen: pelikulak bueltaka zirauen gau osoan zehar,
burutik kendu ezinik eta horrela jarraitu du hurrengo egunotan, zinean
erreparatu ez nien zenbait xehetasunei bide emanez. Txikitan, nerabezaroan, gaztaroan horrenbestetan
gertatzen zitzaidan legez. Film aparta benetan Boyhood. Barruan geratzen
direnetakoa.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina