Euskal Herriko herri askotan ugaltzen ari dira bidegorri eta ibilbideak |
Ibiltzea. Hiriko kaleetan zehar, herri txikien inguruetan. Mendian, itsas
ertzean, belar gainean, porlana gainean, basoan, bakarrik edo lagunduta,
inguruko soinuak entzunez edo irratiaren laguntzaz, urratutako bideetan edo
zeharka-meharka landetan barrena. Berdin zait. Bai, atsegin dut ibiltzea.
Nagitasun itzela gimnasio batean sartzearekin. Erabateko nekea bizikleta bat
irudikatze hutsarekin, belaunetako mina
korrikalari bat ikuste hutsarekin. Talde-kirolez mintzo bagara,
mahai-futbola da, gaur egun, motibatzen nauen bakarra. Gainera ibiltzeak ez du
aparteko ekipamendurik behar: oinetako aproposak eta aurrera. Populazioaren
zahartzeak ibiltarien kopurua handitzea ekarri du. Batzuk nahita aritzen dira
eta besteak medikuak behartuta.
Euskal Herriko herri askotan ugaltzen ari dira bidegorri eta ibilbideak,
eta maiz, batek ez daki nola aritu horrelako pistetan sortzen diren hainbat
egoeratan.
Ibiltarien gidaliburu baten lehenengo zirriborroa egin nahian, hona hemen
nire ibilaldietan gertatutako batzuk:
1) Eguraldi txarreko arratsaldea da, gaur kamio osoa niretzat ezarrita
dagoela esan liteke. Ttipi ttapa noalarik, bat-batean, hor aurrean, nire
noranzko berean soseguz dabilen andrea dakusat. Inguru guztian entzungai diren
soinu bakarrak nire pausoak dira. Arin joaten banaiz emakumea aurreratzeko
asmoz... izutu egingo da? Berarengana
joateko asmoa dudanaren beldur izango ote da? Hobe geldi-geldi haren atzetik
jarraitzea... baina orduan, ez al da okerrago izango? Ez al zaio burutik pasako
haren atzetik noala? Egiatan diotsuet, horrelakoetan nahiago nuke itzulbidea
hartzea, baina, egingo al nuke hori gizonezkoa balitz? Ez al da hori ere
jokaera diskriminatzailea?
2) Zenbait txakur zaindariren aurreko portaera. Zer egin, esaterako,
baserri edo txalet batetik txakurra zaunka bideraino etortzen zaizunean? Ohiko
aholkuak patxadaz aritzea diosku. Denok dakigu hizkuntza guztietan erabiltzen
den atsotitza eta horrelakoetan geure buruari errepikatzen diogu: “Zaunka
askoko txakurrak, haginka gutxi”, eta are: “zaunka bako txakurra, hari eukiyok
bildurra”, biak ditut entzunak. Baina zer egin lau oineko zaindariak bere
haserrea zaunka erakusten dizunean, bi oineko jabeak bere ataritik patxadaz
kontenplatzen duen bitartean?
Lagun dudan postari bati zauri ederrak egin zizkioten, bere motorraz lanean
zebilela. Niri dagokidanez, ez naiz berdin fidatzen txakur mota guztiekin, ezta
jabe mota guztiekin ere.
3) Agurrak. Mendian bada idatzita ez dagoen lege bat, aurkitzen dituzun
ezezagun guztiak agurtzera behartzen gaituena. Kalean erreparatu ere egin ez
diezun horiek, mendian agur-gai bihurtzen dira. Babesgabe sentitzen garelako?
Ez agurtzeak barregarri ematen duelako horrelakoetan? Auskalo. Baina hori bai, agurtzea erabakitzen duzunean muzin
egingo dizute eta alderantziz, Bilboko Gran Vian bezalatsu jokatzean, orduan
bai, agurrak entzuten hasiko zara. Seguru.
Ongi Ibili!
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina