Tamalez, gaur egungo kazetaritzan gutxitan
ikusten da, baina aurrez aurreko tirabirak oso gustuko izan ditut betidanik.
Ez, ez naiz ohiko tertuliatan izaten diren oilategiez mintzatzen ari, aspaldian
hedabideetan sarritan disfrutatzen genituenez baizik.
Gogoan ditut, esate baterako, bere garaian
Savater-ek eta Sádaba-k izan zutena edo Marcelino Camacho versus Nicolas
Redondo edota Emilio Romerok eta Eduardo Haro Ibarsek, frankismo osteko
telebista publikoan eskaini zuten polemika.
Bernardo Atxagak eta Jon Juaristik ere, oso buruz
buruka interesgarria izan zuten, orain dela zenbait urteko “la Risa de Bilbao”
ekimenean.
Horrelakoetan, bi iritzi ezberdineko pertsonaiek
bakoitzaren argudioak defendatzeko aukera dute inolako sarerik gabe. Asko jota
ere, bitartekari bat egon daiteke, eztabaidaren gaiak ordenatzeko eta denbora
zuzentasunez banatzeko.
Gure irrati publikoan ere, horietako bat izan
dugu berriki. Juan Carlos Usó eta Justo Arriola ikerlariek liburu bana
argitaratu dute gai berberaren inguruan. Baina gaia berdina izanik, bakoitzaren
tesiak zeharo ezberdinak dira.
Norgehiagoka sarean hasi zen. Usó kataluniarraren
ustez, Estatua heroinaren zabalkuntzaren atzetik zegoela dioen teoria ez dago
frogatzerik. Arriola, ordea, euskal gazteak asaldatzeko zuten joera suntsitzeko
plan bat zegoelakoan dago.
Bion ikerketak bi liburutan gauzatu dira: “¿Nos
matan con heroina?” Uso kataluniarrarena eta “A los pies del caballo” Elgoibarko
Arriolarena.
Beste eztabaidetan ez bezala, honetan ez zen
erraza horietako bati bakarrik arrazoia ematea. Arriolak egundoko lana egin du
lekukotzak bilduz. Argi dago -eta Usok ez du ukatzen- zenbait kuarteletan
heroinarekin trafikatu egin zela, eta, ez dira gutxi intentzio politikoarekin
egin zenaren testigantzak. Baina bestalde, argi dago -eta hau da, gehienbat,
Juan Carlosek azpimarratzen duena- eskaintzarekin batera izugarrizko eskaera
ere bazegoela eta bigarren faktore hau ezinbestekoa izango litzatekeela
laurogeiko hamarkadan gertatu zenari azalpen zehatza bilatzerakoan.
Edonola ere, eztabaida oso era lasaian eta eraikitzailean
garatu zen eta berriro ere halakoak zein interesgarriak eta beharrezkoak diren
frogatu zuten biek.
Debateari bukaera emateko, Xabier Garcia Rasdem
gidariak ondorioak ateratzeko gonbitea egin zien eta honako hauek izan ziren:
Justo Arriola: Ondorioztatu daiteke zenbait poliziek
eta guardia zibilek heroina trafikatu zutela Euskal Herrian eta ez zen
ikerketak egiteko borondaterik izan, adibidez “Navajas txostena”, guardia
zibilak saboteatua izan zen, turkiar trafikari damutuari uko egin zioten eta Arrasateko
afera hutsean geratu zen. Nolatan lor
daiteke orduan frogarik?
Juan Carlos Usó: “Heroinaren zabalkuntza estatuari leporatzea defendaezina da, hori eskaintzan
bakarrik oinarritzea baita. Hau ez da zerbait berria. Prentsan agertu zen
drogaren kontrako aurreneko kanpaina Espainian, lehenengo mundu gerra garaian
gertatu zen. Garai hartako artikuluen titulua hau izan zen: ‘Gizartearen pozoitzaileak’
eta orduan errudunak farmazeutikoak omen ziren, kontsumitzaileak baionetaz
eramanda joan balira bezala... eta ez zen horrela”.
Bi jarrera, bi liburu eta datu asko. Eta entzule
bakoitzak bere ondorioak atera ditzala. Zergatik bihurtu da horren zaila
honelakoak maizago antolatzea? Nik behintzat, eskertuko nuke.
Usorena ez dut irakurri, baina Arriolarena bai. Hasieran esaten digu nola interneteko eztabaida batetik ekarri zuen bere liburua azkenean. Interneteko eztabaidako orria (La web sense nom, izenik gabeko weba) oraindik irakurri daiteke: http://lwsn.net/article/nos-matan-con-heroina-juan-carlos-uso
ErantzunEzabatuEskerrik Asko. Egia esan bi aldeetan argudio onak ikusi ditut. Ez da erraza bati bakarrik arrazoia eman...
ErantzunEzabatu