 |
| Zarama Santurtzin 2010.urtean |
Zarama taldearen “bigarren bizitzako” kideak entseguan
geunden jo eta ke. Nafarroa aldean ekitaldi bat geneukan asteburuan eta errepertorioari
errepasoa egiten geniharduen.
Bosgarren kantuan edo ari ginela, hara non zabaltzen den
atea. Entsegu-lekuen arduradunak ospakizun batera gonbidatu nahi gintuen.
Egoitzaren urteurrena bete omen zen eta musikarien zain pintxo eta edari franko
zeuden guztion urdailak lanean jartzeko prest. “Bost minutu besterik ez dira
izango” agindu zigun eta bost minutu horiek oraindik amaitzeke daude.
Taldeen arteko giroa eta dastagai zegoen guztia horren
goxoak ziren, inor ez zela bere txokora itzuli. Handik gutxira, ekitaldia
suspenditu zen zenbait kideren laneko gorabeherak tarteko, eta taldea
“stand-by”n uztea erabaki genuen. Hitz monarkikoetan: “fin temporal de la
convivencia” deituko luketena.
Seguruenik bost abesti horiek taldeak jotako azkenak izan
ziren. 1995. urtean, gure “lehenengo bizitza”rena, oso bukaera ezberdina izan zen: Santurtzin
ospatzen zen Ibilaldian, parkea jendez gainezka, ETBko kamerak hegaz nonahi eta
gu oso ikuskizun landua eskainiz... Gure lehenengo agurra “loriatsua” izan zen
nolabait, bigarrena aldiz... ez tristea ez alaia: “ganorabakoa” deituko nuke
nik.
Horrelakoak dira maiz gure bizitzan izaten diren
bukaerak: Mezu tentel bat telefonoan; “gero arte” hots bat; topaketa azkar bat:
“ea noiz egiten dugun afari hori eh?” – “Bai, nire kontu”...
Mota askotako bukaerak daude. Fikzioan nahiago ditut
ezustekoak, Los Soprano eta Mad men telesaioenak, esate baterako,
borobilak dira niretzat. Casablanca eta Blade Runner filmeenak
oso poetikoak eta El Sexto Sentido; Los Otros edo Citizen Caine
tankerako pelikulek bukaeran dute beren zentzu osoa; aldez aurretik jakinez gero: akabo!
Antzerkian El
Metodo Gronhol antzezlanaren azken eszenari txapela kentzekoa deritzot eta
literaturan ezin ahaztu Vazquez Montalbanen Los Mares del Sur
eleberriarena edo Tomas Mannen La Montaña Magica-rena.
Musika sailean nahiago ditut bat-bateko bukaerak,
astiro-astiro desagertzen direnak baino.
Bada, egunen batean dena amaituko da. Munduak berak dauka
bere bukatze data. Ziur aski gu guztiona askoz lehenago gertatuko da.
Norberaren azken egunean, existitzen den guztia desagertzen da bat-batean.
Bitartean bukaera hori nola izango den nahiago dugu ez jakin.
Baina gure bukaera ez da bukaera. Ez du ematen denborak
inoiz desagertzeko asmorik daukanik. Agian denak amildegi horren aurrean
gaudelako, bukaera zehatzak, borobilak asmatu nahi ditugu.
Willy Wilderrek , oso “The End” bikainak sinatu zituen
zuzendariak -ahaztezina benetan El Crepúsculo de los Dioses
pelikularena- idatzita utzi zuen bere bizitzarako zein izango zen bukaera
perfektua: “Laurogeitaka urte ditut; emakume eder batekin txortan nago, eta
orgasmora biak batera heltzen garenean, haren senarrak, ni konturatu gabe, hil
egiten nau, garondoan tiro eginda”.
Hau paradoxa!, hitz potoloko legeen bidez droga debekatzen
duen gizarte honek, morfina ematen digu askotan gure bukaera leunago, goxoago
bihur dadin. Fededunentzat geroko bizitza baten itxaropena lagungarria da. Ni aldiz, betikotasuna
asmatze hutsak, dar-dar batean jartzen nau.
Baina kontuz: alde egiteko inolako presarik ez!
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina