 |
| Pablo Iglesias |
Garai agnostikoa,
bizi dugun hau. Egun batetik bestera errege-erregina berriak ditugu, baina ez
dirudi monarkiaren onarpena sasoirik onenean dagoenik. Izan ere, aldeko iritzi
gehienek ez dute instituzio bera hainbeste goraipatzen, dakartzan ustezko onurak
baino. Madrilgo parlamentuan ikusi genuenaren arabera, gure ordezkari
askorentzat, Felipe eta Letizia, patuak ekarri digun nolabaiteko betebeharra
dira.
Eta honelako
jarrera ez da koroarekin bakarrik gertatzen. Gure legebiltzarra, sorburu duen
estatutua gustuko ez duten politikariz beteta dago. Berez, urriaren 25ean zer
ospaturik ez dagoelako iritzia inposatu da. Europako Parlamentua, Europar
Batasuna gaitzesten duten ordezkariez goraino bete da, eta gure udaletxeetan
ere “partaidetza-asanbladak” udalbatza ezerosoak baino nahiago dituzten
zinegotziak ugaldu dira. Bestalde, denon ahotan dagoen Podemos indarraren
eledun Pablo Iglesias, “partiduen sistema” eta ezker-eskuinaren dialektika
gainditzeaz mintzo da. Asko omen dira, azken aldi honetan, boterea eman dien
sistema suntsitu nahi duten boteretsuak.
Bitxia bada ere,
esan liteke munduko diktadura odoltsuetatik ihes egiten dutenak direla, gure
sistemaren onuran sinesten duten bakarrak. Horregatik besterik ez bada ere,
asilo politikoa mereziko lukete horiek.
Agian diktadura
ezagutu nuelako eta Europako demokraziei inbidia izan genien belaunaldi bateko
kidea naizelako, sistema honen kontrako horrenbeste jarrera nonahi entzuteak ez
nau batere lasaitzen. Antonio Tabucchiren Pereirak dioenez eleberria
datorkit burura. Hor ere, protagonista, “agnostikoen” kopurua bere inguruan
etengabe nola handitzen den jabetzen da, eta, esan gabe doa, askatasuna izango
da galtzailea.
Batxilergoan izan
nuen historia irakasleak, Manuel Menendez jaunak, orduan militante sozialista ezkutuko,
behin eta berriz errepikatzen zigun mantra berbera: “Abizena duten demokraziez
inoiz ez fidatu: organikoa, zuzena, proletalgoarena... berdin dio, denak dira
diktadura mozorrotuak”. “Egiazko demokrazia” eta antzekoak aditzen ditudan
bakoitzean, ezin dut saihestu hitz haiek gogoratzea.
Demokrazia hitzak
horren ospe handia du, ezen agintari bakar batek ere ez duela onartzen bere
herrialdekoak beste izen bat merezi duenik. Fidel Castrok berak Kuba “Antzinako
Grezia” bezalako demokrazia dela aldarrikatu zuen bere amaigabeko hitzaldi
horietako batean. Baina nabaria da sistema hau non dagoen benetan finkatuta eta
non ez. Non dauzkan “fededunak” eta non “desleialak”.
Horrekin ez dut
esan nahi daukagun sistema ezin egokiagoa dirudidala. Guztiz kontrakoa. Theodore
Roosevelten hitzetan: “Aurrera ez doan demokrazia handi batek, utziko dio
handia izateari edo utziko dio demokrazia izateari”. Legeak erabili
behar dira ordezkaritza benetakoa izan dadin, hautagai ugari ahalbideratzeko,
ustelkeria ekiditeko, politikariak hurbil eta kontrolpean edukitzeko, erabaki
garrantzitsuetan kontsulta zuzenak antolatzeko, Konstituzioa behar den alde
guztietan moldatzeko, alderdien finantzaketa neurtzeko…
Lau urteroko
hautestontzietan giltzaperatuta dagoen demokraziak, izena besterik ez dauka.
Elikatu egin behar da demokrazia, gosez hil ez dadin. Bestela -historiak
irakasten digunez- abizenzaleak gailenduko dira.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina