 |
| Chuck Berry BEC-en zuzenean (2006) |
Lehen aldiz zuzenean ikusi nuenean konprenitu nuen.
Londresen bildu ziren bizirik zirauten rock & roll mito guztiak: Jerry Lee
Lewis, Little Richard eta Chuck Berry. Lehenengo bien emankizuna aurreikustekoa
izan zen: kantu arrakastatsuak, eta dantza ezagunak, adinaren eraginez pixka
bat motelduak. Richarden kasuan, “Wembley Arenan” elkartu ginenon harridurarako,
ez ziren falta mezu erlijiosoak eta jotzen zuen bitartean katiximak eta guzti banatu
ziren jendetzaren artean -oraindik gordeta dut nirea-.
Baina Chuck Berry oholtza gainean agertu zenean dena aldatu zen. Betiko abesti ahaztezinak
ziren haiek, bai: “Rock & Roll Music”, “Roll Over Beethoven”, “You Never
Can Tell”... baina egun hartako egoerari moldatuak. Jendearen erantzuna nola,
abestiaren indarra eta luzapena hala. Han bilduriko bakar batek ere ez zuen
eserita iraun. Berarekin batera han agertu ziren magia eta bizitasuna. Ordura
arte iraganari eskainitako emanaldi batean geunden, baina bera agertu ahala han
ez zegoen geldirik geratzerik. Familia osoak ikusi nituen elkarrekin dantzan,
sekula ikusi ez ditudan bezala, aitona-amonak, gurasoak eta bilobak, izerditan,
zoriontsu, munduari rock & rolla sasoian zegoela erakutsi nahian.
Horrelako zerbait sumatu nuen berriro Barakaldora
hurbildu zenean, dagoeneko laurogei urte beteta. Horrenbeste momia historiko
ikusi eta gero, Berryren zuzenekoek, zahartzarora, egiten duzunarekin
maiteminduta heldu daitekeela frogatzen dute.
Chuck Berryren aztarna, gutxirena bezala, sakona izan da azken
hamarkadetako herri musikaren historian. Beatles eta Rolling Stones haren
bertsioak egiten hasi ziren eta beraren eragina nabaria da amaigabeko artisten
zerrendan. Bere “Johnny B. Goode” kantua “Voyager” espazio-ontzian sartu zuten,
gizateriak beste balizko zibilizazioari eskaintzen dizkion lurtar emaitza
adierazgarrien artean -besteak beste Stravinsky, Bach eta Beethovenekin batera-.
Laurogeita hamar urte bete ditu Chuck Berryk aste
honetan. Hogeita hamazortzi urtetan grabatzen duen lehenengo diskoa iragarri du
urtebetetzea ospatzeko eta bide batez “zapatak eskegitzeko” ordua heldu zaiola
esan digu, bere emazteari eskainitako ohar batean.
Beste hainbat izarrekin gertatzen den legez, bere
biografian argiak eta itzalak suma daitezke. Bere ibilbidea punturik gorenean
zegoenean, bi urte igaro behar izan zuen kartzelan “adingabekoak
galbideratzeagatik”, eta, beste hainbatetan justiziarekin arazoak izan ditu
marihuana edukitzeagatik edo “voyeurismo” akusaziopean. Jakina da rocker
askoren curriculuma ez dela izaten kanonizazioa eskatzeko modukoa, hain zuzen.
“Hail Hail Rock & Roll” pelikulan, Keith Richards
saiatzen zen Berryren zuzenekoa moldatzen honen inprobisazio tarteak desagerrarazteko.
Baina jai zuen. Ahate-dantzaren sortzailearen estiloa ez da hori. Maite ala
gorrota dezakezu, baina ezin aldatu. Chuck Berryren ekitaldiak inoiz ez dira
berdin errepikatzen.
Orain Bob Dylanek literatura nobel saria eskuratu duenean,
eta, sinadura eske dabiltzala Los Suaves taldeko Josiri “Princesa de Asturias”
saria eman diezaioten... nik gustura emango nioke Chuck Berryri bere merezitako
nobela, baina medikuntzarena, haren musikak depresiotik urrundu duelako
belaunaldi asko.
ROBERTO MOSO
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina