Patty Smith |
Bizitza,
beste plan batzuk antolatzen ditugun bitartean egiten duguna da, esan omen zuen
John Lennonek. Bizirik irautea hau da, besteak beste, haurtzaroan amesten
ditugun bizimodu guztiak osatuko ez direla onartzea. Onenean ere, horietako bat
gauzatuko da, eta normalean ez da zehatz-mehatz gure ametsean agertzen zen
bezala izango. Ametsak amets.
Honelako gogoetak sortu ziren “Vidas Anteriores”
liburuaren aurkezpenean, Bilbo erdialdeko liburu-denda batean. Santurtziko
Oscar Losa Vega idazlearen bigarren argitalpena da, lehenengo eleberria. Hor
aritu nintzen aurkezle gisa eta honelakoetan gertatzen ez den bezala,
ondorengo eztabaida bizi-bizia eta
zeharo interesagarria suertatu zen. Istorio honen mamia iraganean utzitako
zorrak dira. Zama astun horiek, atzera itzultzera gonbidatzen gaituztenak,
zauri zahar horiek sendatzerik balego bezala.
Iraganaren
itzal iraunkorra, beti uste genuen baino askoz hurbilagoa, egun hauetan argitaratu
den beste nobela batean da aztergai: Beñat Arginzonizen “Pasión y muerte de
Iosu Expósito” liburuan, Eskorbuto taldeko gitarra-jolearen bukaera
samingarriari buruzkoa izanik.
Idazle
bion artean, nahi gabe, denboraren tunelean sartu naute, joan den mendeko 70-80eko
hamarkadetan hain zuzen, herdoila, asaldura eta aldaketa sakoneko garai haietan,
den-dena probatzea beharrezkoa zen garaian, are gehiago, subertsiboago,
apurtzaileago eta “gazteago” sentiarazten zigun guztia.
Orrialde
hauetan eta errealitate horietan bizi zirenen patuak, batzuetan harritzeko
modukoak izan dira: kale-borrokalari sutsuak, azkenean polizia sartu
direnak; auzoko gaizkileak, gaur egun
dirutza handidunen zerrendan daudenak... Orrialde horien soinu-bandan, emakume
apartaren lehenengo elepeak entzungo ziren: Patti Smith-enak hain zuzen (txapelak
kanpora, mesedez). Duela gutxi, haren
biografia, “Éramos unos niños”, irentsi egin nuen. Hor benetako artearenganako grina islatzen
da, Rock izarren ereduetatik urrun. Patti taula gainera igotzeko aukeratu zuten
“aho batez” inguruan zeuden artista guztiek, 70eko hamarkadan, New York hirian,
haren talentu eta magnetismoaz oharturik horrela erabaki zutelako.
Aste
honetan, hirugarren aldiz, bere zuzeneko emanaldi bat gozatzeko parada izan
dut, Guggenheim-en atarian, munduko lekurik egokienean zaudela sentiarazten dizuten
ekitaldi horietako batean.
Beste
behin “ibaian txiza egin genuen” elkarrekin. Beste behin “gaua maitaleentzako
dela” baieztatu behar izan genuen eta sexu gaztearen zirrara berdingabea berreskuratu
genuen “Gloriaren” izenean.
Bukatzeko garrasika errepikatu genuen, behin eta berriz:
“People have the power”. Horrenbestetan
esan genuen, non egiazkoa zela sinistear egon baikinen.
Benedetto Crocek esana da: Gure garaiaren seme-alabak
gara, gure gurasoenak baino gehiago.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina