“Hogeita lau gitarra elektrikoz osatutako orkestra bat?
Ez da posible”.
 |
| Sinfonity ikuskizunaren gitarristak |
Davidek gogoz egiten zuen barre telefonoaren bestaldean.
Berak nik bezain ondo baitaki gitarristek nolako fama izaten duten. Musikarien
topikoetan sei sokako musikariei oso indibidualista izateko ospea leporatzen
zaie.
David madrildarra da eta aspalditik Leintz-Gatzagan bizi
da. Larru-artisautzan dihardu eta azokaz azoka ibitzen da bere poltsak, zorroak
eta gerrikoak eskainiz. Bere lanean oso lagungarria izan zaio irratia. Hori
dela eta, orain hogei bat urte ezagutu nuen, nire irratsaio baterako binilozko
single bilduma ikaragarria ekarri zidanean.
Gaztetan Madrileko musikarien giroan mugitzen zen David,
gehienbat jazz giroan. Hirurogeita hamarreko hamarkadan asko ziren hiriburura
hurbiltzen ziren musikariak, han sortzen ziren aukera ugarien bila. Hainbat
tabernatan “jam-session”amaigabeak egiten ziren eta saltsa-maltsa horietan, gero
horrenbeste emanalditan ikusi izan ditugun musikari laguntzaile asko trebatu
ziren. Batzuk, artista ospetsuekin aritu dira mundu osoko oholtzetan, beste
batzuk nekez ibili dira musikari lanari eusteko, eta ez dira gutxi bere tresna
ganbaran utzi behar izan zutenak edota gaueko ohituren tsunamiak arrastatu
zituenak.
Jose Antonio Romero
gitarrista horietako bat da. Chavela Vargas eta beste artista batzuei
laguntzeko parada izan du urteetan zehar eta orain, besteak beste,
“Sinfonity” izeneko emanaldian jarduten du, beste hogeita hiru gitarra-jotzailerekin
batera Mozart, Vivaldi eta Ravelen konposizioak moldatzen.
Egia esan, uste nuena baino askoz gehiago gozatu nuen
ikuskizunarekin. Musika klasikoaren “greatest hits”en bilduma bat Arriaga Antzoki dotorean entzutea, pantaila
erraldoi batean irudi eder oso ongi aukeratuak ikusgai ziren bitartean,
esperientzia erabat atsegina suertatu zen. Gainera sorpresa galanta izan zen
niretzat gitarra elektrikoek eta konpositore klasikoek zenbaterainoko ezkontza
ona egin dezaketen jabetzea.
Ekitaldia amaitu ostean Jose Antonio, David eta hirurok
inguruko taberna batera afaltzera joan ginen. Haientzat hunkigarria zen
aspaldiko partez berriro elkar ikustea. Jose Antonioren hitzak oso lasai
ateratzen ziren haren ahotik: “Musikari izatea inoiz baino latzagoa bihurtu da.
Artista gazteek beren adineko laguntzaileak nahi dituzte eta helduek ere bai
askotan...” Jose Antonio ez da samintasunez mintzatzen. Nola edo hala jardunean
segitzeko gai da eta Bilbo bezalako lekuak bisitatzea oso gustuko du: “Inon ez
dizkizute ipintzen gin-tonikak hemen
bezala”.
Afalostean Arriaga ondoko Amaya tabernara goaz, Madrilera
bueltan eramango duen autobusa noiz abiatuko zain. Beste hainbat gitarrista
taldera gehitzen doaz eta gin-toniken babesean ugaltzen dira anekdota eta
oroitzapenak. Denak izan dira noizbait txalokatuak garrantzizko aretoren batean,
baina inork ez ditu kalean ezagutzen. Soldatak txikiago dira urtez urte,
konpetentzia basati bihurtu den gremio batean eta tabernetan jotzeko aukera pikotara
joan da: “Orain aurretik ordaindu behar duzu fidantza modura”. Baina horrelakoek ez diete umorea kendu. Txisteentzako
ere badago lekurik: “Ama, nire mutil-lagunak engainatu nau, esan zidan
musikaria dela eta da... baxu-jotzailea...”
Badoa gitarristen autobusa euri-zaparradapean. Bihar Alacanten
egongo dira. Jose Antoniok leiho atzetik agurtzen gaitu erdi irribarrez.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina