Sao Paulon gertatutako istiluen irudia |
Ezuste galantik ezean, denok dakigu, gutxi gorabehera, zer gertatuko den.
Mundu osotik heldutako gazte multzo bat Brasilen bilduko da futbol partida
batzuk jokatzeko. Zenbait jokaldi eder ikusiko dugu, baina minutu gehienak
aspergarriak izango dira. Golen bat etorkizunean gogoratzeko modukoa izango da,
baina gehienak hurrengo egunerako ahaztuko ditugu. Faboritoak ez direnen artean
batzuek egundoko atzaparkadak egingo dituzte, baina ez dute mundiala irabaziko.
Faboritoak direnen artean porrot galantak gertatuko dira, baina horietako batek
irabaziko du.
Bai, mundu mailan egiten den futbolik hoberena ikusteko egunak datoz eta
beraz emozioak lehertuko dira nonahi. Eta ez, hain zuzen, horren maila altuko
norgehiagokak izatearren, baizik eta bakoitzak bere selekzioarekin sufrituko
duelako.
Valdanok dixit: “Futbola gizartearen metafora izan zitekeen, baina
horretarako emakumeak falta dira”. Agian -norbaitek esan dezake- horretan ere
nahiko adierazgarria da.
Futbolean, gizartean bezala, aberatsek irabazten dute eta horren aberatsak
ez direnen artean, hoberenak aukeratzen dira.
Futbolean, gizartean bezala, aurrelari eta atzelarien arteko oreka
garrantzizkoa da eta zelaiaren erdigunean erabakitzen da partida.
Futbolean, gizartean bezala, zure alde daudenen arnasa ezinbestekoa da eta
zure kontrakoen erdeinuak eramaten ikasi behar da.
Futbolean, gizartean bezala, talde-lana funtsezkoa da helburuak
lortzearren, baina norbanakoak erabakigarriak izaten dira.
Futbolean, gizartean bezala, partida ikusteko eserlekuak ez dira
guztiontzat berdin. Eta askok ez dute estadioan sartzeko aukerarik ere.
Futbolean, bizitzan bezala, gaztaroaren indarra eta trebezia zein azkar
pasatzen den nabari da.
Futbolean, bizitzan bezala, itxura modernoenak dira, hain zuzen, denboraren
poderioz modaz pasatuenak diruditenak.
Baina metaforaz aparte, futbolaren nazioarteko ospearen fenomenoari erabat
misteriotsu deritzot. Hamaika jokalari beste hamaikaren kontra landa batean,
baloia aurkako taldearen sarean zeinek sartuko gehiagotan, eskuz ukitu barik.
Zergatik joko hau eta ez beste bat horren zabalduta? Beste joera askotan ez
bezala, Estatu Batuen eraginean ez dago gakoa. Haiek ez dira ez sortzaileak ez
hoberenak eta haien baitan zaletasuna gero eta handiagoa da, bertan antolatu
zen mundialean argi geratu zenez.
Egun hauetan iraganeko mundialak pantailetan azaltzen dira eta bihotza
kikildu egiten zait oroitzapenak ugaltzen diren heinean. Nire lehenengo kromo
bilduma “Mexiko 70”eko jokalariekin. Nire aitarekin Maradonaren “Jainkoaren
eskua” zela-eta barre egiten (bere azken mundiala izango zen). Soldadu kanariar
hura telebistari joka Brasilek galdu zuelako. “Laranja Mekanikoaren” lilura
1974ko mundialean, apustua galdu nuenean, finalean, alemaniarren kontra galdu
zuten eta... Boby Charlton, George Best, Clemente, Zidanne, Cubillas, Pelé,
Beckenbauer, Muller, Cruyff, Mazzola, Rivelino...
Baina mundial honetan, lehenengoz, orain arte sekula ikusi ez duguna
gertatzen ari da: Futbolaren neurrigabekeriari aurre egiten zaio. Beharbada
metaforarik borobilenaren aurrean gaude. Zirkuak bere xarma galtzen du ogia
falta denean.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina