 |
| Eregelkeria askoren atzean aspertzea besterik ez dago |
Gutxitan onartzen den arren, ezbehar askoren
zergatia dugu hau. Txikitatik gure atzetik dabil eta txikitan bakarrik
ausartzen gara behar den moduan esatera: “Aspertuta nago” . Garai horretan
inork ez digu esan behar zein den konponbidea: jolastu, litxarkeriak erosi,
pelikula bat ikusi, norbait zirikatu, beste auzokoekin harrika borrokatu… Zer sasoi ederrekoa horren erantzun garbiak dituena…
Baina denbora pasa ahala, sekula ongi ulertu
ez dudan arrazoiren batengatik, aspertzea onartezin bihurtzen zaigu. “Aspertu egiten
naiz” ahoskatze hutsa zutaz gaizki hitz egiten duten ezaugarrien zerrenda baten isla omen da.
Nolatan aspertuta horrenbeste liburu eta disko eta pelikula eskuragai
izanik? Nolatan aspertuta imajina daitezkeen kirol txapelketa guztiak
pil-pilean daudenean, milaka morroiri emozioak asaldatuz? Nire erlijio maisu
batek esaten zuena: “¿Se aburre? Pues no-sea-burra”. Asperdura eta
ezjakintasunak askotan harreman estua dutelakoan gaude eta gure seme-alabei ez
diegu barkatzen asperturik daudela entzutea.
Hori bai, oporraldia datorrenean gustuko dugu gure buruari esatea: “A
zer gogoa dudan behar den moduan patxadaz aspertzeko”. Gezurra. Lehenengo ordu
parea pasa eta gero egonezina dator. Zer egiten dut nik hamaka honetan etzanda,
horrenbeste lilura hor kanpoan nire zain egonik? Zertarako etorri naiz ni
ustezko paradisu honetara?, nire etxeko balkoian egingo nukeena errepikatzera? Ez, gogorik ez dudan arren, zer edo zer egin
beharko dut: hondartza, mendia, jaia, mozkorra, ekitaldia, txangoa, puenting,
rafting, balkoning, smart-phoning,
mamading… uff.
Askotan azalpen sakonak bilatu nahi ditugu
gure portaera adierazteko. Nahiago dugu uste izan gure erabakien atzean zerbait
mamitsua, garrantzizkoa dagoela, baina ez gaitezen engaina; gure buruarekin
zintzo izango bagina, onartu nahi dugun baino gehiagotan erantzuna askoz
sinpleagoa izango litzateke: “maitia, adarrak ipini dizkizut aspertua
nengoelako” ; “epaile jauna, hiltzailea (seriean) bihurtu nintzen gogaitua
nengoelako”; “politoxikomano egin nintzen ezin nuelako aspertzea jasan”,
“makinetan soldata osoa alferrik galdu dut denborarekin zer egin ez
nekielako”…
Ez, ez gaude aspertzeko heziak eta agian
horregatik tolerantzia ezak gura dugun baino gehiagotan hondamendira garamatza. Nola ulertu bestela
azken bolada honetan gertatzen ari den
horrenbeste ergelkeria. Amildegitik behera jausten diren familiak “selfie” bat
egiteagatik. Bontzo erara hildako nerabeak joko biral batengatik. Zauritu
larriak ur-hegazkin bateko ur guztia gainean husteagatik… Andy Warholek guztiontzat iragarritako bi
minutuko ospe-zoriona Youtuben lortu omen dute.
Bai, konbentzitua nago. Gizarte honen gaitz
asko desagertuko lirateke aspertzea normaltasunez hartzen ikasiko bagenu. Horrenbeste iragarkitan entzuten den lelo
nekagarri hori, “Ezin duzu galdu”, agian
zeharo aldatu beharko genuke: “Hobeto galtzen baduzu”. Ez zara hilko parapentearen lilurak ezagutu
barik geratzen bazara. Ez duzu bestelako traumarik izango BBK Live-i edota mendeko
enegarren partiduari muzin egiten badiozu.
Aspertzea izendatzen
duguna, susmoa dut, gure buruarekin bakarrik egoteko egonezina besterik ez da. Haren
ondoren pentsatzea dator… Badirudi hori
dela, azken batean, horren urduri jartzen gaituena.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina