"Ocho Apellidos Catalanes" pelikularen aurkezpena |
Le Monde: “ Gutxitan ikusten den film borobil horietakoa.
Oskar usaina dario”
Le Figaro: “Betiko klasikoekin parekatzeko modukoa. Zinemarekin
maiteminduko zara ezinbestean”.
Nire koinatua: “Kaka zaharra. Bost minutu pasa eta gero
lo seko geratu nintzen”.
Ba bai. Nolabaiteko txiste hau irakurri nuenean guztiz
identifikaturik sentitu nintzen. Ni neu naiz, askotan, koinatu hori. Azken bolada
honetan kezkatzeko moduko maiztasunez
gertatzen zait neuri ere. Kritikak lau izar jarri dizkion pelikula bat
ikustera joan eta etxera itzuli normalean dudan baino lerdo aurpegi handiagoarekin.
Tipo arraroa bihurtzen ari ote naiz? Kritikoek sumatzen dituzten lilurei
antzemateko ezgai? Toni Erdmann film austriar-alemaniarra eta Comanchería estatubatuarra nire azken “harribitxiak” izan dira.
Lehenengoan bi ordu eta erdi egon nintzen horrenbeste sari merezi duen
bertuteen zain. Alferrik. Konturatzen nintzen, hori bai, ez nintzela bakarra,
beste batzuk ezin zutelako metraje osoa jasan eta hanka egin zutelako bukatu
baino lehen.
Bigarrenarekin, agian, problema nirea da. Sinesgarritasun
eza igartzen dudanean (fantasiazko pelikula ez izanik) gainerako guztiari
soberako deritzot.
Egun hauetan Rajoyri leporatu diote lotsagarria dela Goya
sarientzat hautagaiak direnen lanak
ikusi ez izana. Ez dakit nik presidente baten beharren artean bere
herrialdean egiten diren pelikulak ikustea dagoenik, (kontutan edukiz badaudela
baita ere antzerki lanak, zuzeneko kontzertuak, mota guztietako erakusketak,
eta abar), baina nire uste makalean estatu honetan egiten den zinegintza ez
dago, hain zuzen ere, inor etxetik ateratzeko moduan. Ez dago, bada, promozio
kanpainek eta kritika gehienek kokatzen duten lekuan. Alex de la Iglesiaren azken lanetan efektismo
hutsa besterik ez dut ikusten eta Almodovar aspaldian dabil bere buruaren kopia
makalak errepikatzen. Kalean maiz entzun ditut horrelako iritziak, hedabideetan
oso gutxitan ordea.
Madriletik Bilborako autobus bidaia batean “Ocho Apellidos Catalanes” pelikularen bideoa jarri ziguten. Lehenengo partean
horrenbesteko arrakastaren zergatiak ulertu ez banituen ere, luzapen honetan,
gogaitu egin nintzen. Brotxa lodiko umorea da nagusi berriro ere, baina euskal
izaeraren parodia “sinpatikoa” eman ba zitekeen lehenengo emanaldian, bigarren
edizio honetan irainaren ertzean mugitzen da. Pelikularen hasieran Rafa
andaluziarrak lepoan eraman behar du Koldo “Madril ez zapaltzearren”. Kar kar
kar. Katalanen irudia bestalde independentziaren eskaera ulertzeko modukoa da,
zekena ez dena pedantea da... Gero, sarean informazio bila sartu eta hara non
ikusi ditudan lau izarreko kritikak, oso komedia ona dela baieztatuz. Non podo
credere.
Eta zer esan gure inguru hurbilenaz. Euskal Herrian lerro
arteko kritika arte eder bilakatu da. Badago nolabaiteko “omertá” bat izen
sakratuen -eta ez horren sakratuenak bertokoak badira- lanez jendaurrean gaizki
ez mintzatzearren. Azken finean auskalo zer gerta daitekeen etorkizunean, topo
egitea horren erraza den espazio txiki honetan.
Kritikak edozein arrazoirengatik susmagarriak direnean, antzu bihurtzen dira.
Eta ezbairik ez, kaltetuena, epe luzean, kultura bera eta kulturgileak dira. Bada
ikasteko garaia. Bitartean, koinatuen iritziak nagusi izan beharko.
La la land hori ez dakit ikusiko dudan ala ez. Publizitate gehiegi emanten ari dira atsegina eta borobila iruditzeko asmoz. Beste egunean irakurri nuen rol matxistak irauten dituela.
ErantzunEzabatuOcho aoellidos catalanesekin zer esango dizut? Azkenean eramaten gaitu "umore" errazarako. Azkenean xedeak betetzen dira: Mezu ximpleak eta kulturalki pobreak.
Aitortu behar dut La La Land gustatu zitzaidala, Batez ere bukaera, oso hunkigarria nire ustez...zahartzaroan sartzen ari naizela edo...
ErantzunEzabatu