Gaur izango balitz bezala gogoratzen dut unea: anaia
zaharrenaren aspaldiko eskaera zen eta azkenean, eskolan nota apartak
eskuratuta, ama maleta tipoko disko-jogailuarekin agertu zen etxean. Zortzi
urte besterik ez nuen izango, baina bizi-bizirik ditut une haiek gogoan.
Aparailu berriarekin batera, dendariak aholkatutako singleak zetozen: Nada izeneko abeslari italiarraren 'Hace Frio Ya'/ 'La Golondrina', Elvis Presleyren
'Spinout' izeneko abestia (oso ona, nahiz orduz geroztik inoiz ez dudan etxetik
kanpo entzun) eta V Dimension beltzen talde batena, 'Hair' musikalaren kanta
nagusiak egiten.
Thomas
Mannen 'Mendi Magikoa'-ren atal batean, Hans Castorp protagonistak
gramofonoaren aurkikuntza epifania izango bailitzan deskribatzen du. Guztiz
identifikaturik sentitu nintzen atal horrekin. Hiru disko horietako noten
laguntzaz, irudimenaz egiten nuen hegan, gurasoen pazientzia behin eta berriz
helmugaraino eramanez.
Diskoen bilduma handituz joan zen,
gehienetan singlearen itxuraz. Shoking Blue, Chicago, Creedence Clearwater
Revival, Simon & Garfunkel, Led Zeppelin...
Hurrengo hilabeteetan ohikoak bihurtu ziren anaiaren lagunarteko entzunaldiak. Bakoitzak
bere azken harribitxia gehituz. Abestiak aditzen zituzten bitartean iritziak
eta batzuetan eztabaidak zetozen. Ni gonbidatzen ez ninduten arren, beti
nengoen hor nonbait, ezkutuan, diskoen azalak zehatz-mehatz miatzen. Musika
motak eta artistak, askotan, bandera bihurtzen ziren, norberaren nortasunaren
ispilu. Norbait Beatles «bigunak» zirela esatera ausartzen bazen, beste batek
Rolling Stones-ekoak «marikoiak» zirela esango zuen, eta bitartean, tokatan,
hirurogei eta hirurogeita hamargarren hamarkadako musika aparta bueltaka
zebilen etengabe.
Egunen batean lagunartekoak musika
entzuteaz nekatu ziren eta Pedro anaiaren disko-jogailua eta plastikozko
harribitxiak lotan geratu ziren luzaroan.
Urteak pasa ziren eta umemoko honen ahotsa
aldatu zen, haren aurpegian zaldarrak loratzen ziren neurrian. Gaztaroaren tristurak
ate joka ziren etengabean.
Egun
batean, ia ia oharkabean, ganbararen bazter batean deskubritu nuen. Ahaztutako
disko-jogailua. Binilo eder horiek berriro orrazpean jartzerakoan, munduan
zeuden gainerako gauza guztiak bat-batean desagertu ziren. 'Bettor-Dual'
markako maletatxo magiko hori lagunik kuttunena bihurtuko zen hurrengo urteetan
zehar.
Iraganari
begira, gustuko dudan nire irudi bat aukeratzekotan, horixe bera da:
bazkalosteko musika entzunaldi bakartiak, kaleko jendea eta trafikoa begiesten
nuen artean.
Denbora
pasa ahala, klasean ni bezalako beste hainbat zonbi zeudela deskubrituko nuen
eta anaiaren koadrilan gertatzen zen legez, gure artean ere hasi ziren banderak
sortzen: Beatlemaniakoak, Rollinzaleak, sinfonikoak, folkyak, teknoak... gure
baitan bagenekien estilo guztietan disfrutatzerik bazegoela, baina gaztaroa ez
omen zen moderaziorako asmatua.
Etorriko
ziren gero, askoz musika-kate hobeak, HI-FI, sistema estereofonikoa,
kuadrafonikoa, compact-disc, laser-disc eta nahi beste tresneria, baina nire
zalantzetako itsasoan zerbait argi badago, hauxe da: maletazko tokata horrekin
baino, ez dut sekula musikarekin gehiago disfrutatuko.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina