Pamela Traversen “Mary Poppins” ipuina, Walt Disneyren
gogokoena zen txikitan.
Gauero ezinbestekoa zuen loak hartzeko orduan.
Handitan, umeentzako pelikulen industriarik
erraldoiena eraiki zuenean, haurtzain magikoaren istorioa zinera eramatea
obsesio huts bihurtu zen harentzat.
Baina hasiera batean erraza zirudiena (zeinek esaten dio
ezetz sosa pilo bati?) bere biziko erronkarik gogorrena bihurtuko zen.
Hogei urte behar izan zuen Mickey Mouseren egileak
idazlea konbentzitzeko. Pamelari ez zitzaion batere gustatzen
iparramerikarraren estiloa, eta argi zuen, gauza guztien gainetik, ez zituela
bere pertsonaiarik kuttunena marrazki bizidunetan ikusi nahi.
Baina Waltek ez zuen erraz amore ematen. Londresen
bizi zen idazlearen iritzia aldatu nahian, bere inperioa bisitatzera gonbidatu
zuen. Los Angelesen, elkarrizketa luzeak zirela medio, Dysneyk benetako
aktoreen pelikula bat egitea onartu zuen eta ontzat hartu zuen baita ere Pamela
berak prozesu osoa gainbegiratzea. Traversek behartuta, ezinbesteko klausula
bat sinatu zuten: idazlearen gustukoa ez bazen, pelikula sekula ez zen inongo
zinematan proiektatuko.
Egun horiek bizi izan zituztenen arabera, Traversen
jarrera ezin itxiago eta gogorragoa izan zen. Ez zuen gustuko musikala izatea,
Dick Van Dyke aktorearen aukeraketaren kontra agertu zen hasieratik, eta
marrazkien erabilerari -nahiz eszena gutxietan izan- ezetzik bortitzena eman
zion.
John Lee Hankock-en 2013ko “Saving Mr.Banks” filmean egun horietan gertatu ziren gora-behera guztiak islaturik daude.
Emma Thompsom ezin hobeto aritu zen protagonistaren paperean, “victoriar”
portaerak erakutsiz. Egunez egun talde osoaren lana hankaz gora jartzen zuen
idazleak, eta azkenean, guztion etsipenerako, Londresera itzuli zen emisio
eskubideak sinatu barik.
Walt Dysney bera bidaiatu zen Londresera azken
ahalegina egitearren. Ordurako, eta beti pelikularen bertsioan, marrazkien
magnateak informazio gehiago zeukan: Pamela Travers-ek oso haurtzaro gogorra
bizi izan omen zuen Australian -bere jaioterrian- eta bere aita banketxe batean
zeukan lanetik bota zuten, alkoholarekin izandako arazoak zirela medio, MaryPoppins ipuinean Mr Banks izeneko familiako aitari gertatzen zaion legez. “Zuk
eta biok fantasia bitartez errealitatea birmoldatu nahi izan dugu. Utz iezadazu
niri ere halakorik egiten, Travers andereñoa...” eskatu omen zion
Dysneylandiaren sortzaileak...
Nola edo hala, 1964. urtean “Mary Poppins” film luzea,
lehen aldiz eman zen Los Angelesko premier batean eta ordutik hona, Julie
Andrewsek antzeztutako pertsonaiak bizirik jarraitu du belaunaldiz belaunaldi
umeen bihotzetan.
Oso txikia izanik, amak Santurtziko “Consa” zinemaren
inauguraziora eraman ninduen pelikula ikustera eta oso bizirik daukat oraindik
nire baitan jasotako talka: parkeko marrazkiekin egindako kanta eta dantzak
(psikodeliari buruzko nire lehenengo ikasgaia) , kedar-garbitzaileen mundu
magikoa, airean zintzilik tea hartzen zuen lodikotea...
Aitatasunaren ondorioz dozenaka haurrentzako zinta
ikusi beharra izan dut, eta nire uste makalean, oraindik ere Maryk ez du
konparatzerik. Nire harridurarako, gaur egungo txikien gustukoa izaten da baita
ere. Hogei urteko ahaleginak merezi izan omen zuen.
Superkalifragilistikoespialidosoooo...
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina