2020(e)ko abenduaren 21(a), astelehena

BIZIPOZA EZ DUSKU IÑORK ERUENGO


 Bat-batean, neguko arropa berriro jantzi, anorakaren barruko poltsikoan haztatu eta hara! Aspaldiko kontzertu baten sarreraren gordekina aurkitzen dut: 2020ko otsailaren 7an, Tomasito Bilboko 'Back Stage Liven'. Nire gogora itzuli dira, bideoklipa balitz bezala, gau hartako irudiak. Lagun zaharrekin topatzea, besarkadak, barreak. Tomasek, beti bezala, mundu guztia poltsikoan sartu zuen. Jendaurrean «agustisimisimo» ikusten zitzaion, beraxek definitu zuenez. Aretoa benetan girotua agertu arren, ez zen dantza egiteko edo barrarantz mugitzeko inongo estutasunik izaten. Bada, kontzertu biribil horietako bat.

Orain sarrerari begira, egun hartatik mendeak igaro direla iruditzen zait. Artean ezin asmatu hilabete baten buruan dena hankaz gora jarriko zitzaigunik.

 

Une hartan koronabirusa txinatarren arazo urrun bat zen, maskarak gure bizitzetatik kanpo zeuden objektuak ziren, oso noizean behin ikusten genituenak eta oso gremio zehatzei lotuta zeudenak. Aireportu batean norbait ikusten bazenuen musukoa ahoan, zeure buruari galdetzen zenion gaixotasun arraroren bat izango ote zuen.

Ez genekien oso ondo 'gel hidroalkoholikoa' zer zen eta 'erresilientzia', 'covid', 'telelana' edo 'ERTE' bezalako hitzak ez zeuden gure hiztegietan. Hori izango litzateke nire orain arteko azken kontzertua, 'streaming'ean eskaintzen direnak alde batera utzita, noski. Anglizismo hori gure artean bizitzera geratu direnen artean dago. Egia esan, horrelako emanaldiak, nahiko eskasak izanik, ezinbestekoak bihurtu dira artista batzuek iraun dezaten, baina, oro har, ekitaldi hotzak eta urrunak eskaintzen dizkigu, eta hutsune handiak sumatzen dira irudi eta soinu aldetik. Besarkadaz beteriko otsaileko egun urrun hartan, ahalik eta gizarte-distantzia txikiena gordetzeko ahalegintzen ginen, nekez jakin genezakeen martxo beldurgarri baten atarian geundela. Laster etorriko ziren: hildako ugari, osasun zerbitzuak gainezka, milaka familien ekonomia egoera larrian, negazionistak, «balkoiko poliziak», apokalipsiaren profetak…Txertoa zen guztion itxaropena, baina ez zen iristen. Etxe askok, haurren eskuek margotutako ortzadarrak erakusten zituzten, itxaropen handiko mezu batekin: «Dena ondo aterako da». Baina, egia esan, konfinamendua amaitu ostean dena «erdipurdi» geratu zen, eta hildakoak, ohartarazpenak eta itxierak ez ziren betiko desagertu. Niretzat, beste askorentzat bezala, urte arraroa izan da. Telelana eta bilera telematikoak ezagutu ditut, baita zibererasoak ere, Getxoblog saria nire blogei ematen zieten ekitaldian, hain zuzen ere. Nire urteko zerrendan, hauek ere bai: bidaia gutxi eta laburrak, telesail eta film asko eta whattsapp ugari, agian gehiegi. Jakina, norbaitek egoera horri etekina atera badio, Mark Zuckerbergek eta bere inperio zoragarriak aterako zion. Errezeloak eta itxaropenak uztartzen dituen giro batean amaitzen zaigu urtea. Nahiago dut pentsatu, hau guztia gure gizarte-harremanak eta zerbitzu publikoen garrantzia «birpentsatzeko» (modako beste hitz bat) baliagarria izango dela. Aretxabaletako merkatariek bideo zoragarri bat argitaratu dute 'Brian's Life' pelikularen amaiera berdindu nahian , «bizitzako alde distiratsuan» kokatzera gonbidatzen gaituena. Euren berbetan esateko: «Bizipoza ez dusku inork eruengo». Ea egia den!

iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina