TXITXARRA ISILDU ZENEKOA

 

María Ostiz, gaztaroko irudi batean

Disko-denda baten erakusmahien artean kuxkuxean ibiltzea, nerabezarotik izan dudan plazer handienetako bat izan da. Ohitura hori mugatu egin da saltoki horiek desagertzen joan diren heinean. Geratzen zaidan azken tenpluetako bat Power Records da, Bilbo erdialdean, gune erresistente bat non beti aurki ditzakezun binilo deskatalogatu hori, hainbeste maite zenuen single hura edo merkatuko azken nobedadea.

Jon eta Javi beti egoten dira hor, erne eta tinko, Spotyfyak inoiz emango ez dizun konfiantza, ezagutza eta -askotan- barre plus hori ematen.

Beraz, horrela nengoen joan den astelehenean, bigarren eskuko biniloen artean endredatzen, Maria Ostizen diskografia osoarekin topo egin nuenean. Aurkikuntzak elkarrizketa bizi horietako bat eragin zuen, zeinean jabeekin eta dendan bueltaka dabiltzan ezezagun batzuekin oroitzapenak astinduz luzatzen zaren.

«Ba, tipa honek deputamadre kantatzen zuen, baina beata fama hartu zuen, nik uste dut Zoco, Real Madrideko jokalariarekin ezkondu zenean erretiratu zela, eta egun batetik bestera desagertu zen» ... «Ez al zen Opus Dei-n sartu?» … «Ba begitu, emakume hori rockanrolla abesten hasi zen, Lorella eta Los Shakers izeneko talde batean»…

Ordu batzuk geroago, jakin-minak jota, artistaren hainbat single erreskatatu nituen nire etxean: «Aleluya del Silencio», «María Ostiz canta en vasco: Aurtxoa Seaskan», «Cigarra Canta Cigarra»... Deigarria da emakume nafar hau, primeran abesten zuena, OTI jaialdia irabaztera iritsi zena eta bere abestiak -horietako asko oso arrakastatsuak- konposatzen zituena, horren ahaztua izatea. Gogoan dut 'Crónicas marcianas' saioan zuten pertsonaia batek errukigabe egiten ziola iseka. Sarean bilatuz gero, azkenean 2020ko maiatzean egindako elkarrizketa adierazgarria aurkitu dut: «Opus Deikoa izan banintz, harro esango nuke, ez baitut uste zerbait txarra edo Konstituzioaren aurkakoa denik, baina niretzat askatasuna oso garrantzitsua da, bai erlijioan eta baita politikan ere». Mariak saminik gabe hitz egiten du, jakin badaki ospea galkorra dela. Beti izan duen emakume zuzenaren irudi horri eusten dio: «Hispavoxetik ate txikitik atera nintzen. Zuzendari nagusiak bere bulegora deitu zidan haragi pixka bat erakutsi behar nuela esateko. Larrutan jartzea nahi duzu? Galdetu nion. Bestela Opusekoa zarela esaten jarraituko dute, erantzun zuen. Baina nik kantatu nahi dut, ez naiz hona etorri ipurdia erakustera, erantzun nion. Ados jarri ez ginenez, zutitu eta alde egin nuen. Bi ate daude bulego honetan, esan zidan, bata korridorera, konpainiako beste bulego batzuetara eramaten duena, eta bestea txikiagoa, zuzenean kalera ateratzen zaituena. Eta nondik atera nahi duzu? Galdetu zuen. Ate txikitik jakina, erantzun nion eta etxera itzuli nintzen negarrez. Hor amaitu zen dena».

Laurogeiko hamarkadan inongo oihartzunik gabeko disko bat grabatu zuen. Garai hartan inork ez zien iada kantautoreei kasu egiten, eta horixe izan zen utzi zigun azken arrastoa: «Nolanahi ere, musikak poz handia eman dit. Ez dakit justizia egin zaigun nire garaiko kantautoreoi. Ez nau kezkatzen. Belaunaldi bakoitzak bere abeslariak, bere aktoreak, bere izarrak ditu. Batzuk itzalean mantentzen dira. Horrela nago ni, ez naiz kexatzen. Ez dut hatzik mugituko itzalpetik irteteagatik. Horrela da…» Eta txitxarrak kantatzeari utzi zion.