“Patria” liburu ospetsuaren kapitulu
batean, Txato, protagonista, Real Sociedaden partidu batera doa bere semearekin,
Zaragozako La Romareda estadiora. Berak ez daki ETAk laster hil egingo duela.
Partidu osoan zehar bertoko zaletuak irainka ariko zaizkie etengabe:
“terroristak”, “vascos hijos de puta” eta garai hartan hain ohikoak ziren
antzekoak oihukatuz.
Harluxet Hiztegi Entziklopedikoaren
arabera hauxe da “paradoxa” hitzaren definizioa:
2. Itxuraz zentzugabea
edo bere buruaren
kontrakoa izan arren, egia den edo izan daitekeen adierazpena; aldi berean egiazkoa eta gezurrezkoa izan daitekeen
adierazpena (adib., beti
gezurra esaten dut).
Berriki Katalunian igarotako
egun eder batzuetan, “paradoxa” hitza behin eta berriz dantzan aritu da nire
buruan. Gironan bertoko lagun batzuekin hizketan nengoela, “Patrian”
irakurritako paradoxa horretaz gogoratu nintzen. Hango lagunak independentistak
egin dira azken urteotan. Besteak beste, erabiltzen diren argudioen artean,
jasaten duten anti-katalanismoa dago. “Gezurra dirudien arren, Espainian
katalanak gorroto gaituzte, euskaldunak baino askoz gehiago, eta ez dugu
ulertzen, azken finean hemen ez da hilketarik izan” (egia esan, “apelliduen”
pelikulak ikusi ostean, nahiko tratamendu ezberdina sumatu daiteke bi
herrialdeen artean).
Baina arras paradoxikoa
iruditzen zait, era berean, beren ahotan -eta beste askorenetan- errepikatzen den
baieztapena: “Independentzia nahi dugu, hobeto biziko garelako, gu ez gara
abertzaleak”. Benetan norbait independentziaren aldekoa izan daiteke
nazionalista izan gabe? Nondik dator orduan muga batzuk eta ez besteak
marrazteko eskubidea? Bizimodu hobea lortzearena nahiko al da edozein
komunitatek estatu bihurtzea aldarrikatu ahal dezan? Demagun Arratiako bailaran
-adibidez- petrolioa aurkitzen dela. Nahikoa litzateke lortuko luketen
bizi-kalitatea erreferendum bat eskatzeko?
Paradoxikoa da benetan,
baita ere, runba katalanak lortu duen zabalkuntza. Gitarra espainolak eta
flamenko kutsuko moldaketak, normalean gaztelaniaz eta Espainia hegoaldeko
doinuaz abesturik, jaun eta jabe egin dira herriko jaietan zein zuzeneko musika
eskaintzen duten tabernetan. Eta ez da arraroa oholtzan esteladak ikustea edota
kantuen artean independentziaren aldeko oihuren bat entzutea. Bartzelonako 1992ko
olinpiadetan Los Manolos taldeak eta Peretek estilo hau munduratu zutenetik Kataluniaren
nolabaiteko marka bilakatu da. Izan ere, askoz errazagoa da runba entzutea,
sardana baino.
Baina Bartzelonako adiskideak,
aldiz, langile-auzokoak -La Prosperitat, Nou Barris barrutian- Euskal Rock
Erradikaleko kontzertuak antolatzen zituztenetik ezagutzen ditut eta hauek,
erreferendumaren aldekoak badira ere, ez dute beren burua independentistatzat
hartzen. Haien ustez, eta ezker klasikoaren argudioen ildotik, langileek ez
dute aberririk eta abertzaletasun guztiak eskuinekoak dira.
Eta bat batean, guztion
eskemak pikutara bidali nahian edo, yihadisten hilketa terrorista. Hurrengo
egunean Kordobako gazte batek, gerrillariz mozorroturik eta azentu andaluziarrez,
bai katalanak bai euskaldunak, etorkizuneko “Al Andalus” batean elkarturik
egongo garela islamiar estatu barruan ziurtatzen digu.
Ala-jainkoa!
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina