Nire oroitzapenetan -askotan horren apetatsuak-
Camilo Sestoren abestiak beti neguko giroan zeuden. Uda sasoia Los Diablos,
Formula V, Georgie Dann edota Dolores Vargas eta tankerako artisten esparrua
zen; tabernetako disko-makinetan eta jai nagusietako berbenetan ozen entzuten
ziren haiena. Camilo Sesto, Juan Bau, Miguel Gallardo eta beste hainbat
abeslari trajedun, ordea, euriarekin eta hotzarekin batera etortzen ziren, dena
malenkoniaz izoztera.
1971. urteko astelehen urdinen batean gaude. Goizeko
zortziak dira. Ziztu bizian, ohetik salto egin ostean, uniforme grisa eta lepoa
estutzen didan sasi-gorbata zikin hori
jantzi ditut. Atzo Athleticek, -ofizialki “Atlético de Bilbao”- berriro
ere taula erdian utzi duen partida kaxkar bat egin du. Ikastetxean, lehenengo
bi orduetan, “Don Angelen” klasea dut zain. Bere izenetik urrundu nahian edo,
oso tipo maltzurra eta kabroia da “aingerutxoa”. Beldurtuta gauzka bere umore
aldaketekin eta astelehena urratzearekin ohikoak dira zaplaztekoak, haren
biharamunen ondorioz. Bere klaseko bi ordu horiek infinituraino luzatzen zaizkigu.
Cola-Cao eta Maria gaileta bizkorrekin batera, irratiko
laguntza. Esatariaren ahots monokordeak eguraldia eta eguneko aurreikuspenen
zerrenda errezitatzen ditu. Tarteka garaiko iragarkiak: “La Meca de los
Pantalones”, “Norit el conejito”, “Calzados La Palma”...
eta bat batean abeslari baten boz estua: “Algo de mi, Se está muriendo, Quiero
vivir, Saber por qué, Te vas amor”... Ez
nuke esango kantu txarra denik. Oso moldaera landuak ditu eta ahots biribil horrek
badaki sentimendua transmititzen, baina... ze tristea den!
Frankismoaren azken urteetan Camilo Sesto alde
guztietan zegoen. Hit-parade haietan amodiozko
kantak ziren nagusi, besteak beste zentsura bizi-bizirik zegoelako. Baina
askotan, Camilorenak maitasun istorio “sufrituak” ziren: “Siempre me voy a
enamorar, De quien de mi no se enamora, Es por eso que mi alma llora, Ya no
puedo más”. Frustrazio sentipen hori
behin eta berriz errepikatzen da haren hitzetan: “Algo más, Que una aventura,
Yo contigo busqué”. Bere garaian ez nion aparteko esanahirik sumatzen, baina
gaur egun, eta bere ibilbidea ikusi ondoren, haratago joango nintzateke.
Camilo, nola edo hala, bere buruari buruz kantatzen, oihukatzen ari zen. Nahi izatea
eta ahal ez izatea, ez agerian behintzat.
Hirurogeita hamarreko hamarkadaren lehenengo
urteetan haren urrezko diskoak biderkatu ziren. Camilo airean zegoen, Bob
Dylanen erantzuna bezala: “Amor Amar”, “Melina” -Melina Mercouriri eskainia,
Greziako diktaduraren ostean bere herrialdera itzuli zen aktore maitatua-,
“Jamás”, “A Escondidas”, “Enamórate de Mi”, “Vivir Así es Morir de Amor”,
“Callados”…
“Jesucristo Superstar” musikalean protagonista
izan ondoren bere izarra poliki-poliki amatatzen joan zen. Trantsizioaren etorrerarekin
batera amodiozko abesti goibelak zaharkituta geratu ziren. Nerabe berriek beste mota bateko idoloak
eskatzen zituzten: Miguel Bose, Tequila, Alejandro Sanz...amodiozko kanta
berriak alaiak eta lotsagabeak izango ziren.
Ondorengo urteetan ezkutuan bizi zen. Milurteko
berrian zenbait tele-oilategietan ohiko
bihurtu zen, bere gainbehera ikuskizun eginez.
Nik badakit neure egia -esan zuen behin- badakit
nor naizen eta aski da. Gainerakoen errespetua daukadan ala ez... hori beste
kontu bat da.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina