 |
| Hemen gertatu zen |
Igandean, 10.45ean, arin-arin nindoan Bilborocken ospatzen zen disko-azokara. Bizkarrean motxila bat neraman, irratirako transmisioa egiteko aparailuekin, eta nire ondoan Eder zetorren, praktiketan dagoen lankide gaztea. Mesedetako Kaiatik aurrera gindoazela, bat-batean azalera handiko horma-irudi eder bat ikusi nuen. Ez ziren ohiko grafitiak. Marrazki handi eta koloretsu hura maitasunez eginda zegoen, originala zen oso eta xehetasunak erabat zainduta zituen. Gerora jakin dut Ruth Juan izeneko artistak indarkeria matxistaren aurka egindako salaketa dela, Bilboko Udalak babestua. Baina une hartan ez nekien ezer. Hain oharkabetuta nengoen kolore biziei begira, non ez bainion erreparatu lurrean zegoen porlanazko mugarri madarikatu bati -zeinaren funtzioa oraindik ez dakidan-. Bat-batean: danba!, ustekabeko estropezu bat, eta segundo batean airean hegaka ikusi nuen neure burua.
Eroriko inozo bat izan zen, ondorio larririk gabea, baina baita ustekabeko gertaera bat ere, zenbait egunetan minduta eduki nauena eta arrautza koloretsu bat nire eskuineko begi gainean ikusgai utzi didana. Handik pasatzen ari zen bikote bat ikara aurpegiaz etorri zitzaidan laguntzera, eta Eder, ziztu bizian, inguruko taberna batean eskatutako izotzez beteriko poltsa batekin agertu zen. Ez zen oso larria izan. Minutu batzuk barru azokan nengoen. Antolatzaileak, nire zain zegoenak, nire itxura galanta ikusi bezain laster lagundu ninduen. Minutu gutxiren buruan zuzenean sartu nintzen, buruko zauria eta belauna garbirik nituela. Uste dut nire zorabiotxoa ez zela batere nabaritu. Horrelakoetan ohikoa denez, hurrengo egunetan aspertu egin nintzen azalpenak emateaz.
Zauria ez zen aparteko gauza, punturik ere ez zidaten jarri behar izan, baina bekokian nuen 'Kandinski' horrek itxura patibularioa ematen zidan, eta azalpen bat eskatzen omen zuen. Birbobina dezagun: aurreko ostegunean,irrati-saioko bileran, gaiak erabakitzen ditugun horretan, igandean egingo zen disko-azoka bisitatzea proposatu nuen. Igande goizean berandu egin zitzaigun oinez joateko, eta metroa hartzea erabaki genuen. Zazpi Kaletako geltokian jaitsi eta kaleen artean igaro ginen Erriberako Merkatutik gertu ateratzeko. Beraz, esan dezakegu erabaki-kate baten ondorioa izan zela nire kolpea.Konexio hori erabaki izan ez bagenu, metroa hartu izan ez bagenu, kale horiek zeharkatu izan ez bagenitu, horma-irudiari erreparatu izan ez banio, baliteke orain buruan dudan koskor handi hori ez erakustea, baina nork ziurtatzen dit dena ondo aterako zela? Eroriko larriagoa izan zitekeela ere pentsa dezaket. Egun batzuk lehenago, garondoan kolpe handia hartuta hildako idazle baten liburuaren aurkezpenean egon nintzen. Norbaitek gu jaiotzea erabaki zuenetik, gure erabakien emaitza gara. Zalantzarik gabe, lehenago edo geroago akatsen bat izango dugu. Galtzada gogorraren gainean bat-batean barregarri eta minduta nire burua ikusi nuenean, antzerako eszena bat gogoratu nuen, ama protagonista zuena, urte batzuk lehenago. Nire erorikoa baino itsusiagoa izan zen hura, odol eta guzti, eta ospitalera joan ginen azkenean. Zorionez, ez zen horren larria izan. Ruben Blades handiak abesten zuenez: «Erabakiak egunero/ batzuek irabazi, batzuek galdu/Ave María / Erabakiak/Guztiak du bere kostua/ Egin apustua, herritar jende prestua!»
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina