 |
| Paul McCartney bere Madrilgo ekitaldian |
1967. urtean, munduan izan den talderik eraginkorrenak,
The Beatlesek, “Seargent Peppers” diskoa argitaratu zuen. “When I’m Sixty Four”abestian, John Lennonek bere erretiroa nolakoa izango zen irudikatzen zuen:
pozik biziko zen biloben zainketan eta udaro “cotagge” bat Wight uhartean
alokatuz. Hirurogei urtekoen bizimodua, hirugarren adinekoa zen nolabait. Joan
den hilean Paul McCartneyk Madrilgo Vicente Calderon estadioa mukuru bete zuen,
musikariak hirurogeita hamalau urte betetzen zuen hilean hain zuzen. Lagun
batek esan didanez, malko bat baino gehiago somatu zen tartean, berrogei mila
eztarrik “Hey Jude” kantua aho batez jarraitzen zuten bitartean.
Ia konturatu barik 1960ko hamarkadako gazteria...
zahartzarora heldu da. Bidean geratu dira asko, HIESA, heroina, minbizia,
istripuak eta beste hainbat arrazoi direla medio, baina azken finean, askoz
gehiago ziren aurreko belaunaldietan bidean geratzen zirenak. Ezinbesteko legea
da, bai, gaztetasuna uste dugun baino azkarrago pasatzen da beti, baina hirurogeiko
hamarkadan, lehenago inoiz ez bezala, gaztetasuna gurtua izan zen.
Hamarkada hartan, besteak beste, Erresuma Batua ezinbesteko
erreferente bihurtu zen Europa osoan. Garaiko hogeitaka urtekoek ez zuten jada
poeta tristerik ez kantautore existentzialistarik bilatzen. Lehenengo aldiz,
belaunaldi askotan zehar, urte horietako gazteek bazuten gastatzeko sosik eta
euren arbasoek ezagutu ez zuten zerbait: dibertitzeko eskubidea. Europa nekatu
eta zaharkitu batean, modernotasun gosea zegoen: Beatles, Rolling Stones,
Carnavy Street, minigonak, Wight irlako jaialdia, psikodelia, Mary Quant,
Monthy Piton, Bobby Charlton... gerra osteko depresioa ahazteko irrikan zeuden
eta munduko gazte askoren begiak pil-pilean zebilen Londres hiriari begira
jarri ziren.
Besteak beste gai honetaz ari da Nick Hornbyren azken
eleberria, “Funny Girl”. Nola kudeatu zahartzaroa zure belaunaldiko ikurra
gaztetasuna izan ondoren. Honela dio liburu honen paragrafo batek:
“Zentzugabea zen zahar bihurtzea -pentsatu zuen Sophiek- zentzugabea
eta okerrekoa. Agureen oroimenak zuri-beltzean ziren eta horietan gerrak,
kabaretak, gaixotasun ikaragarriak eta kandelak agertzen ziren. Beraren
oroimenak, ordea, koloretsuak ziren eta horietan ozenki entzundako musika
zegoen, eta diskotekak eta Marlon Brando gurinarekin”...
Horietako artista asko hirurogeita hamar urtetik gorakoak dira dagoeneko: Mick Jagger, Keith
Richards, bizirik dirauen Beatles taldekoak, Marian Faithfull, Ian Anderson... Pete
Thousend, Roger Daltrey – “hil nahi dut zaharra izan baino lehenago” abesten jarraitzen
duena-...
Orain, horrenbeste jenderentzat ispilu izan den
herrialdeak gugandik urruntzea erabaki du. 1977. urtean amorrua sentitu nuen
Londreseko aireportuan“gainerako herrialdeak” izeneko ilara luzean jarri behar
izan nuelako. Orain mundu osoa egongo da sarturik bigarren izendapen horretan. Britainia
Handian nagusi bihurtu dira atzerritarrarekiko mesfidantza eta inperio
zaharraren oroitzapena. Bere musika taldeak ere nekosoagoak
bilakatu dira. Ez dira horren “cool” jada.
The Clashek abesten zuen legez: “All
that phoneyBeatlemania has bitten the dust” (Beatlemania faltsu horrek lur jo du).
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina